De wolken
De wolken vliegen snel weg,
ik zie het, als ik naar boven kijk.
Zo dichtbij, maar o zo ver weg.
Dat er nog zoiets onaantastbaars & mooi bestaat.
Laat het regenen & stormen als het moet.
Laat de zon schijnen, als ze daar zin in hebben.
Kunnen zo donker zijn als de nacht,
maar zo stralend wit als de dag.
Onweer flitst tot diep in de wolken,
maar je ziet ze toch.. zoiets mysterieus.
Laat het geluid horen, als de wolken samen komen.
De wolken, zo mysterieus.
De wolken zo laag maar o zo hoog.
Als de regen zich laat vallen,
en de flitsen zich laten zien.
En de donder zich laten horen.
Bedenk dan, dat je het niet stuk krijgt, het is een stukje natuur, het stukje mooie natuur, dat nog over is.
Geniet ervan, alsof elke keer de laatste kan zijn.
Regen is natuurlijk en snel,
gecombineerd met de zon, krijg je een mooi stukje natuur: de regenboog.
Met de vrolijke kleuren, die je even de regen laat vergeten.
Hier moeten we zuinig op zijn. Dat stukje mooie natuur.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Lovely** | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 04 september 2006 | ||
| Thema's: | ||