eenzaam en verlaten..
Daar sta je voor het raam
mascare uit gelopen
Je armen zijn kapot
en vraagt je af wanneer is dit afgelopen.
Het gevecht is te zwaar
en tranen blijven komen
Allen maar nachtmerries s' nachts
niet meer heerlijk dromen.
weg wil je gaan
nooit meer pijn
Zoeken naar een uitweg
denkend aan die trein.
Je wilt zo graag weg
verlost van al het verdriet
Je moeder is ook al weg
die ook het leven verliet.
Eenzaam en verlaten
zon die niet meer schijnt
En jou kan het niets meer schelen
liefst hoop je dat je zo snel mogelik verdwijnt.
Reacties op dit gedicht
| ZY*: | Zaterdag, februari 24, 2007 21:57 |
| heeel moooi, kbn dr stil vn | |
| wYSe: | Woensdag, september 13, 2006 11:45 |
| heb hier 5 minuten voor mijn keyboard gezeten en kon uiteindelijk maar tot één zinnige uitspraak komen: auw. | |
| L-flowtje: | Dinsdag, september 05, 2006 18:37 |
| Mooi verwoord. Ik heb er geen woorden voor. Liefs L- | |
| hiljaa: | Dinsdag, september 05, 2006 10:58 |
| sterk verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
| peersmans : | Dinsdag, september 05, 2006 00:34 |
| maar jij schrijft het echt wel allemaal gewoon op, zo heerlijk eerlijk gepend, alle gevoelens in je gedichten herkennend xxx kevin |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fran92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 september 2006 | ||
| Thema's: | ||