Minnen
Minnen.
De schemering was ingetreden
Ook op deze zandplek,
Mooi waren de omstandigheden
Voor geliefden onder het hemeldek.
Hij zag veel stellen te samen
Omklemt, ook op een smal paadje.
De maan dacht: ik mij schamen,
Ook ik lust wel een groen blaadje.
Hij doofde rustig aan het licht,
Zij zagen slechts hun silhouetten
Lippen kwamen toen heel dicht
Bij elkaar, zonder op anderen te letten.
Langs het strand en hand in hand,
Zo zagen zij hun huwlijksreis,
Moeten achter latend in het zand
In hun sprookjesachtig paradijs.
Nachten duren dan te kort,
Plots is er het ochtendgloren
Dat is wat aan nachten schort
En geliefden in het minnen storen.
han janzen 6-9-2006
Reacties op dit gedicht
| lonely 1: | Donderdag, september 07, 2006 23:28 |
| mooi!liefs lonely 1 | |
| lely elfje: | Donderdag, september 07, 2006 18:53 |
| hmm...super mooi! kus elfje |
|
| remie: | Donderdag, september 07, 2006 17:50 |
| een parel van een dicht zeker met die achtergrond...liefs remie | |
| MizzTeaQ: | Donderdag, september 07, 2006 17:03 |
| Prchtig dicht! Liefs , |
|
Over dit gedicht
| Auteur: neznaj | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 07 september 2006 | ||
| Thema's: | ||