Even lekker vrij,
even geen intensieve dag.
Zo ontzettend moe,
bang door de herinneringen.
Ik wil op bed liggen,
wil me verschuilen.
Even alleen zijn,
niemand om me heen.
Niemand die me lijf ziet,
niemand die mijn tranen ziet.
Niemand die mijn boosheid merkt,
nee gewoon eenzaam in me huisje.
Ik wil niet dat ze me tranen zien,
en ook niet de boosheid.
Mijn lichaam al helemaal even niet,
even niks geen verhalen.
Gewoon even niet te hoeven praten,
gewoon mezelf zijn.
Blij dat het weekend is,
ook al zou ik het anders willen.