Staat de tijd misschien stil.
Er is op dit moment niets dat ik wil.
Dagen lijken voorbij te gaan.
Ik zelf blijk ik stil te staan.

Ik zie mensen en hoor ze praten.
Ik zie het wel, weet het wel.
Maar toch heb ik het allemaal niet in de gaten.
Het voelt alsof ik langzaam verdwijn.
Word weer overvallen door verdriet en pijn.

Ik snap het niet, waar komt het vandaan.
Waarom moet het steeds zo gaan.
Depressie slaat weer toe.
Nergens meer zin in, steeds zo moe.

Ik ben er wel maar loop verdwaald als een zombie rond.
Het gevoel zo sterk, maar er zijn geen woorden voor om het te verwoorden door mijn mond.
Donker, kil, leegte en verdriet.
Deze woorden kan ik er voor geven meer niet.
Maar de woorden vertalen niet wat ik voel van binnen.
Het gaat zoveel dieper, ik weet niet meer wat te beginnen.