Woede en verdriet

Zo druk in mijn hoofd

Iets wat je niet van de buitenkant ziet

Het lichtje in mij was even gedoofd

ik wist niet hoe ik hier mee om moest gaan

Je zei het was een deel van mijn puberteit

Voelde ik me daarom zo alleen staan?

Was er nergens meer zekerheid

Je zei dat ik de puberteit wegdrukt had

Zou het dan nu eindelijk losgebarsten zijn?

En was het een nieuwe weg die ik betrad

Het is dus eindelijk de mijn

Ik volg de weg nog steeds als een rode draad

En de grote bergen die ik al ben tegen gekomen

Ik weet dat het wel goed gaat

Het rustige water dat in mij zal blijven stromen

Die mijn vuur van lava achter zich laat

De meeste uitbarstingen zijn al geweest

En er zijn nieuwe uitdagingen waar ik voor zal gaan

Vol energie maar ook rustig en bedeesd

Never nooit meer zal ik alleen staan