Alleen
Soms doet het pijn,
te bedenken, alleen te zijn.
Ik ben geen kind meer,
dat realiseer ik me weer.
Ben nu samen gelukkig met mijn vriend,
één waarvan ik me soms afvraag waaraan ik hem heb verdiend.
Zo jammer dat hij mijn vader niet heeft gekend,
ik weet zeker dat hij zou hebben gezegd, "wat een fijne vent!"
Mijn moeder heeft hij gelukkig kunnen zien,
die relatie zou gevuld geweest zijn met humor en genot, misschien…..
Mijn broer heeft meer gekozen voor een eigen leven,
ik kan alleen nog maar naar vriendschap streven.
En zo is bijna niets te volgen of van te voren te weten,
ik neem de dag zoals die komt zonder de waarde ervan te meten.
Haat en liefde zo dicht bij elkaar,
een traan en een lach ik voel en kijk ernaar.
Liefs van een dochter, zus en een lief vriendinnetje voor mijn vriendje!