help ?!
Langzaam wordt het donker
nemen schaduwen bezit van mij
schimmen van herinnering
leegte vult zich al met pijn.
Spanningen lopen op
angst begint me te omringen
mijn armen maak ik bloot
kan het nu niet meer verdringen.
Ik voel me opppermachtig
"ik kan het leven aan!"
angst kruipt weer diep weg
herinneringen reeds vergaan.
Steeds dieper ga ik
terwijl mijn handen blijven beven
pijn is al verdwenen
en illusies komen tot leven.
Maar dan zak ik ineen
besmeur mijzelf met bloed
en verafschuw mijn lichaam
en blijf mezelf haten!
Reacties op dit gedicht
| the moon: | Zondag, september 10, 2006 17:29 |
| meid, je moet jezelf niet verafschuwen ik weet als je snijdt doe je dat maar je snijdt omdat je niet goewd je gevoelens kan uiten kopop! |
|
| Sjoys: | Zondag, september 10, 2006 17:10 |
| Hee,, Je moet jezelf niet haaten. JE kan er waarschijnlijk zelf niets aan doen, dat soort dingen overkomen mensen helaas. Je kan het! Je bent het waard! xxx |
|
| my_own_destiny: | Zondag, september 10, 2006 15:34 |
| Prachtig. Haat jezelf niet, het leven kan zo mooi zijn.. Xx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ...lonely... | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 10 september 2006 | ||
| Thema's: | ||