In de duisternis van het bos,
Roepend om de stilte,
We lieten gedachten los
Juist het enige wat ze wilde
Het huilen van de wind,
net schreeuwend mijn hart,
niet dat het mij zint,
zo huilend in stille smart
ik ontmoette iedereen,
mijn fantasie, innerlijke pijn
en zoveel anderen om me heen
die me toonden dat het zo moest zijn
toch lopend naar het open pad,
weg van die duistere macht
daar waar ik altijd al vast aan zat
naar het geluk dat naar me lacht
die zaligheid, dat vrij gevoel,
bereikend wat ik wou en zou
lopend recht naar mijn innerlijke doel,
weg van alles dat aan mij vreten wou
weg…
sunset: | Dinsdag, september 12, 2006 09:49 |
Voortreffelijk overgebracht. Toppie hoor. Liefs en nog een zonnige nazommerdag, sunset PS: En ja, mijn vakantie was - weliswaar te kort - meer dan goed. |
|
lonely 1: | Dinsdag, september 12, 2006 00:32 |
heerlijk mooi gedicht.wou dat ik ook zo alles kon loslaten. liefs lonely 1 |
|
beauty-angel: | Dinsdag, september 12, 2006 00:27 |
prachtig mooi verwoord maar niet weg lopen hoor dat heeft echt geen zin lieverd stapje voor stapje kom je er echt dikke truste knuffel en liefs tulpje |
|
Fata Morgana: | Dinsdag, september 12, 2006 00:26 |
Mooi geschreven, alleen weet je dat ervan weglopen geen zin heeft, gewoon zoeken naar andere paden, sterkte op je zoektocht, Fata. | |
fran92: | Dinsdag, september 12, 2006 00:15 |
mooi geschreven! lopen is zo slecht nog niet.. zoalang je maar nooit weg loopt voor je problemen! ieder mens zoekt naar innerlijke vrede schitterend geschreven! liefs fran92 |
|
Auteur: peersmans | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 12 september 2006 | ||
Thema's: |