het laatste station,
waar het einde begon,
een nieuw leven,
die ik mezelf kon geven.

het station,
waar het weer begon,
de trein raast voorbij,
maar ik ben vrij.

voel de kracht,
voel de macht,
van het station,
waar het begon.

het eind van het leven,
zo mooi om te geven,
maar niet om te krijgen,
je kan er beter over zwijgen.

Ik kan er niet meer tegen,
kan het niet meer vergeven,
dat ene station,
waar het einde begon.

Nieuwe kracht,
nieuwe macht,
nieuw leven,
opnieuw vergeven.

Aan de hemelpoort,
waar het niemand stoort,
kniel ik neer,
het doet zo'n zeer.

Zonder dat ik nadenk,
vertel ik al mijn zonden,
de aandacht die ik schenk,
aan al die gewonden.

herenigd met de man,
waarmee ik alles kan,
alles kan vertellen,
zonder te versnellen.

de man die alles van me weet,
de man die ik nooit meer vergeet,
de man die ik ik alles vergeef,
waardoor ik er nu heen zweef.

Geen gevoel meer in mijn benen,
geen vuur meer voor mijn schenen,
gewone de rust van de eeuwigheid,
die mij heeft bevrijd.

de trein rijd rustig door,
over het ellelange spoor,
terwijl ik terugloop naar huis,
sla ik een steen tot gruis.

waarom heb ik het niet gedaan,
waarom wil ik voortbestaan,
in een leven wat niet is bestemd voor mijn klank,
een leven wat ik niet dank.

opnieuw terug bij af,
al klinkt het maf,
blij dat ik niet ben gegaan,
blij met dit bestaan.

mensen houden me hier,
zetten de deur op een kier,
maar niet genoeg open,
om naar de hel te lopen.

de hel die het station heet,
iets wat ik nooit meer vergeet,
mensen waarvan ik houd,
mensen die ik vertrouw.

daar blijf ik voor hier,
ook al is er geen vertier,
ik blijf,
ik verstijf,
ik ga,
waar ik nu sta.