Dust
Dust
Ze rennen, schreeuwen, wanhoop is nabij
de een valt breed beschermend bovenop
omdat zijn medemens hem lief is, en hij?
Hij, de nobele, schuilt ongeschermd,
brokken vallen, veiligheid in het
onmogelijke, trauma’s zijn geboren
Opgevolgd door het stof, kilometers, dikte
om liefdesnamen voor eeuwig in te kerven,
alsof dat ze behouden moet tegen terreur
In harten, het hele menszijn op z’n kop
en dan, again, zo’n gil, zo’n sprong,
zo’n val, zo’n onherroepelijke dood
Een begin van het eind, what’s next
tolerantie kwijt, maatschappij van nul
denk in stilte terug aan hem, de nobele
Hij die intuïtief de ander redde
ten koste van eigen leven
*zij*
Reacties op dit gedicht
| H.J.: | Woensdag, september 13, 2006 04:50 |
| wel heel goed neergezet. stemt tot nadenken. dust to dust. kusss |
|
| H.J.: | Woensdag, september 13, 2006 04:48 |
| Heb niet gekeken, bewust. geen vlucht, maar ik hoefde het niet herbeleven. Misschien wel een vlucht voor wat ik eigenlijk niet wil denken.(uuh moeilijk?) kusss |
|
| Oorlam: | Dinsdag, september 12, 2006 15:47 |
| nee het zal wel geen complottheorie zijn...;) | |
| sunset: | Dinsdag, september 12, 2006 15:11 |
| Rakend en treffend voelbaar verwoord (En ook ik schreef - 5 jaar min één dag - mijn I.M.). Liefs en warme knuf, sunset |
|
| mums: | Dinsdag, september 12, 2006 14:27 |
| weet je, heb bewust alles niet gelzen en gekeken,klint misschien raar, maar alles kwam in verzet binnen in mij, werd haast opstandig. Er is binnenin momenteel geen ruimte voor het lief en leed van de buitenwereld...en dat is erg..niet mij..en doet me eigenlijk ook verdrietig worden.... liefs mums |
|
| M@rcel: | Dinsdag, september 12, 2006 13:02 |
| intens stilmakend-rakend... Knuff/liefs M@rcel |
|
| Mathilde: | Dinsdag, september 12, 2006 12:38 |
heftig... ik zie er zo de beelden bij (had niet moeten kijken, gisteren...) liefs, mathilde |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Cora (ZIJ) |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 12 september 2006 | ||
| Thema's: | ||