Pijnlijke verdriet
Een stille emotie, in het donkerste van je hart,
een storm vloed van tranen, waarvan een emmer
de hoeveelheid niet omvat.
Verrimpeld in de vocht van je eigen verdriet,
weggekropen achter een lachende masker, zodat
niemand het ziet.
Aan het verkrampen door de herinneringen van de pijn,
en toch het hardste roepen wat is het leven fijn.
Rood gebranden oogleden, door al die alergien van 't leven,
waar is toch die medicijn tegen die tranen die
staan te beven.
Bijna verdrinken in de natheid van je kussen,
door te proberen pijn met pijn te blussen.
Hoever moet een mens z'n lichaam van binnen en buiten
een litteken zijn,
voordat iemand ziet dat de probleem veroorzaakt wordt door pijn.
een storm vloed van tranen, waarvan een emmer
de hoeveelheid niet omvat.
Verrimpeld in de vocht van je eigen verdriet,
weggekropen achter een lachende masker, zodat
niemand het ziet.
Aan het verkrampen door de herinneringen van de pijn,
en toch het hardste roepen wat is het leven fijn.
Rood gebranden oogleden, door al die alergien van 't leven,
waar is toch die medicijn tegen die tranen die
staan te beven.
Bijna verdrinken in de natheid van je kussen,
door te proberen pijn met pijn te blussen.
Hoever moet een mens z'n lichaam van binnen en buiten
een litteken zijn,
voordat iemand ziet dat de probleem veroorzaakt wordt door pijn.
Reacties op dit gedicht
| machake: | Donderdag, september 21, 2006 20:20 |
| sterkte herkenbaar |
|
| worthlessje: | Dinsdag, september 12, 2006 20:44 |
| wat mooi geschreven:O voel me net so:''( kussies worthlessje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: verdwaalde | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 september 2006 | ||
| Thema's: | ||