op haar voorplecht
tegen patrijsglas
kolkt woest water
we gingen overstag
zij met een
verbeten lach
ik stond niet
aan het roer
maar zekerde
de zeilen
en wachtte af
als altijd was
de wind aflandig
oploeven ging traag
we voeren weer
de koers opstandig
ankerden ook
buitengaats
er was voor ons
geen plaats te vinden
bij wisseltij en
dubieuze winden
ik heb haar hut gedeeld
de naald van mijn kompas
gaf mij de richting aan
ik was het ketelbinkie
dat meedeinend op haar
voorplecht mocht gaan staan
wil melker
13/09/2006
lommert: | Woensdag, september 13, 2006 19:19 |
die ketelbinkies ook;) graag gelezen stevige groet willem |
|
conan: | Woensdag, september 13, 2006 10:42 |
mooi binnengezeild ! liefs conan |
|
moonwoman: | Woensdag, september 13, 2006 10:28 |
mooi beeldend verwoord,Wil. lieve groeten. |
|
Cornelia.dvw: | Woensdag, september 13, 2006 08:21 |
Dacht altijd dat een ketelbinkie niet meedeinend was. Maar de grote ondeugd zelf.. liefs,cornelia |
|
sunset: | Woensdag, september 13, 2006 07:03 |
Toppie dit. En helemaal treffend overbrengend. Liefs en mijn warme vriendschappelijke genegenheid, sunset |
|
sunset: | Woensdag, september 13, 2006 07:01 |
H.J.: | Woensdag, september 13, 2006 06:55 |
schitterbaar. ja voorplecht, zo kan het ook. fijne dag H.J. |
|
Auteur: wil melker | ![]() ![]() ![]() |
|
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 13 september 2006 | ||
Thema's: |