De hoop blijft…dat we
Het klinkt je misschien bekend..
Het kan ook dat jij het geheel niet herkent?
En toch zijn er velen mede patiënten zoals jou en mij..
Vraag me wel eens af wanneer gaat dat betuttelen of commentaar leveren eens voorbij..
Het leven op deze aarde is nu eenmaal geen paradijs..
Toch vraag ik me dan af…waarom betalen wij dan de hoogste prijs..
Uitzicht op enige verbetering of herstel….is niet in zicht..
En toch leven we allemaal op de toekomst gericht..
Ach…men zegt het altijd zo makkelijk “je zal het moeten accepteren”..
Tja.. zij mankeren dan ook niets, en toch na al die jaren blijft het moeilijk verteren..
Eindeloze revalidatie en fysiotherapie… zonder deze hulp is er geen enkele hoop..
Wat wij verloren is nu eenmaal niet te koop..
Soms weet je niet waar te beginnen..
De hoop blijft…dat we het eens overwinnen..
RvM
Reacties op dit gedicht
| lonely 1: | Donderdag, september 14, 2006 10:54 |
| heb zelf een soort van reuma,(dokters weten het na 24 jaar nog niet wat het nu eig juist is)en ik heb er leren mee leven ook al heeft het mij héél veel gekost al.(huwelijk; vrienden,niet meer kunnen/mogen werken...)maar ik geniet van elke dag dat de pijn te dragen is en van de andere,waarop ik bijna niet kan stappen, maak ik het beste;maar haat het ook als mensen doen alsof je niks meer kan maar je dan wel in de steek laten als je ze wel nodig hebt.dus heel herkenbaar liefs lonely 1 |
|
| sunset: | Donderdag, september 14, 2006 08:36 |
| Ik leef er al zestien jaar mee (met mijn beperkingen na twee zware auto-ongevallen als koprijder). En weet je, ik zie geen reden om klagen (ook al is die begrijpelijk) en geniet tenvole van het leven en de mensen. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Robotic | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 14 september 2006 | ||
| Thema's: | ||