Je vergat.
Je lippen
- gebarsten
en vol kloven -
richten
zich tot mij,
en spreken
in ‘t beloven
waar ik eens
in leven wou.
Maar je vergat
me te omarmen
en ik verliet
je stil,
terwijl de klanken
van verdriet,
verder brullen
door de nacht
en het leven
- slechts een schim –
niet langer is
wat je er van had
verwacht.
Reacties op dit gedicht
| L.Bert: | Donderdag, september 14, 2006 23:33 |
| Zo mooi! | |
| tammyxox: | Donderdag, september 14, 2006 15:27 |
| echt zo mooi! gr tammy |
|
| Claire Q: | Donderdag, september 14, 2006 14:08 |
| super! "je vergat me te omarmen" mooi! | |
| Dorien.: | Donderdag, september 14, 2006 13:25 |
| breekbaar | |
| vivika: | Donderdag, september 14, 2006 12:43 |
| zo brekend mooi geschreven knuff |
|
| Quando: | Donderdag, september 14, 2006 12:25 |
Erg mooi liefs, |
|
| sunset: | Donderdag, september 14, 2006 12:00 |
| Wohw. Voelbaar rakend dit. Liefs en heel warme knuf, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 14 september 2006 | ||
| Thema's: | ||