eeuwige duisternis...
Opgeslokt door de eeuwige duisternis…
Om je heen alles zwart…
Gevangen in een zee van hetzelfde…
Geen ruimte voor het “andere”…
Ver in de duisternis een wit licht…
Het schijnt zo helder en onontkoombaar…
Nieuwsgierig maar te laf…
Geen ruimte voor het “andere”…
De duisternis overstemt het witte licht…
Zo anders in de zee van hetzelfde…
Het licht wordt steeds zwakker tot niets…
Opgeslokt door de eeuwige duisternis…
Geen ruimte voor het “andere”…
Om je heen alles zwart…
Gevangen in een zee van hetzelfde…
Geen ruimte voor het “andere”…
Ver in de duisternis een wit licht…
Het schijnt zo helder en onontkoombaar…
Nieuwsgierig maar te laf…
Geen ruimte voor het “andere”…
De duisternis overstemt het witte licht…
Zo anders in de zee van hetzelfde…
Het licht wordt steeds zwakker tot niets…
Opgeslokt door de eeuwige duisternis…
Geen ruimte voor het “andere”…
Reacties op dit gedicht
| mellody: | Donderdag, september 14, 2006 18:47 |
| herkenbaar.. maar af en toe zal je ook even omringt worden door het witte licht ... alleen gaat het bij mij vaak net zo hard weer weg | |
Over dit gedicht
| Auteur: *dreamer | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 september 2006 | ||
| Thema's: | ||