Vaak gedacht dat ik diegene al had gevonden,
maar altijd dat het weer fout ging.
Maar nu heb ik me aan jou echt gebonden,
het lijkt wel of nu geldt maar 1 ding..
Vaak gezegt dat ik nooit meer iemand anders wilde,
terwijl mijn hart al zo lang om jou gilde.
Ik wou niet zien dat je me toen niet zag staan,
en heb anderen voor de gek gehouden en jou laten gaan.
Vaak gehoort hoe fout jij kon zijn,
iedereen zag het en nog deed jij mij zoveel pijn.
Het kon je toen ook weinig schelen,
met wie of wat jij het bed zou delen.
Vaak gevoelt hoe fijn ik me bij jou voelde,
terwijl jij dat gevoel helemaal niet zo bedoelde.
Hoe blij je kan zijn als iemand je kust,
maar voor jou was het niet meer dan lust.
Maar nooit gedacht dat het ooit nog zo zo zijn,
dat jij er zou zijn voor mijn liefde verdriet en pijn.
nooit gedacht dat je echt om mij zou geven,
Dat we samen ooit nog zoiets moois zouden beleven.
Iedereen zegt nu: hij is veranderd en geeft om jou,
dringt het niet tot je door? HIJ HOUD VAN JOU!
Nu moet ik geloven dat hij echt om me geeft,
dat hij ergens in z`n koude hart een warm plekje heeft.
En ook nog dat dat plekje bezet is door mij,
dat hij met mij door het leven wil gaan, zij aan zij.
Ik geloof en vertrouw nou op hem en hoef niet meer te hopen,
zou mijn sprookje met hem dan uiteindelijk toch goed aflopen?