even gelukkig
Even voelde ik die
prik van een stukje metaal
dat in mijn aderen bleef kleven,
hij bewoog.. heen en weer.
opeens kreeg ik het warm
de kou, die ik altijd voelde,
was even weg. Het was warm
en alles leek, zo mooi
zo, alsof,
alsof ik in hemel was.
heel even, voelde ik die prik
die prik van me naald,
die ik mijn lichaam stak,
daarna was alles goed,
alsof alles,
altijd goed geweest was
Even was t alsof ik
werkelijk gelukkig was
en kon zijn.
Reacties op dit gedicht
| schouten: | Zondag, september 24, 2006 20:15 |
| mooi ! wow echt ontroerend |
|
| Ton Rijkers: | Zaterdag, september 16, 2006 22:53 |
| Lief appeltje, Helaas is dit surrogaat geluk. Probeer van die rommel af te raken, meid. Het verwoest je hele lichaam en..je geest. Je bent als mens te kostbaar om aan die troep ten onder te gaan. Veel kracht wens ik je bij deze. Ton |
|
| Reiger: | Zaterdag, september 16, 2006 21:42 |
| Ondanks de droeve betekenis is je gedicht erg mooi.... | |
| lonely 1: | Zaterdag, september 16, 2006 19:28 |
| hoop dat je hulp zoekt/krijgt en dat je inziet dat ''eventjes maar'' veel te kort is om er jezelf voor kapot te maken. vind je gedicht wel heel mooi geschreven, dat wel. liefs lonely 1 | |
| sunset: | Zaterdag, september 16, 2006 16:23 |
| Erg. Elke verslaving. En weet je, enkel de verslaafde zelf, weliswaar met heulp van anderen, kan zich genezen. Treffend tonend delend en zo rakend neergezet. Liefs en warme knuffelende genegenheid, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: (rottig)appeltje | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 september 2006 | ||
| Thema's: | ||