Gisteren had ik verdriet, want jij was er niet.
Ik moet weten dat je hier niet kunt zijn, en dat het niet reëel is mijn pijn.
Je zegt weleens: "Je wist het van te voren", maar kennelijk wilde ik het toen niet horen.
Ik zal er mee moeten leren leven, dat je bij mij kunt zijn maar even.
Toch wil ik doorgaan met dit leven, en zoveel mogelijk jou mijn liefde geven.
Ik hou te veel van je om de relatie die we hebben te stoppen, mijn verdriet zou dan groter zijn dan de hoogste bergtoppen.
Echter ik maak mij wel eens zorgen, wat jij zal zeggen op een morgen.
Door het dubbel gevoel dat je hebt zal je misschien een keer gaan kiezen, als dat gebeurd dan zal ik je misschien gaan verliezen.
Ik weet dit omdat je in je dorp wilt blijven wonen voor de meiden, ik weet dat ik dan veel zal lijden.
Ik blijf echter hopen dat als je een keer zult kiezen, ik je niet zal hoeven te verliezen.
Ik wil je niet kwijt, ook niet in de eeuwigheid.
Ik hoop dan ook dat je de keuze nooit zal hoeven te maken, zodat we elkaar inverband met onze gevoelens nog veel kunnen aanraken.
We zijn beiden voor onze gevoelens uitgekomen, toen we deze uit spraken waren we niet aan het dromen.
Daarom wil ik bij je blijven om dit soort gedichten voor je te schrijven.
Ook wil ik naast je blijven staan, op die momenten dat je niet meer weet welke weg je moet gaan.