de stoet de karavaan
de stoet de karavaan
hun borgen bouwde
met wat akkers en wat vee
en zie hóe koloniaal de regen vluchtte
tegen de zin van het besef
werd mijn terp die t water schuwde
nu mijn heuvel en bederf
het laatste beetje zilt
draag ik in de sporen
die mijn kar nu achterlaat
met voor mij lange karavanen
- doch ik kom niet dichterbij -
onbeladen doch met stappen
diep in t klei verzwoeg ik met
zweet en medelij
richting wind en mocht het per abuis
dan toch zie ik de schittering
van mijn aureool door het verstofte gruis
elze
Reacties op dit gedicht
| Klaes: | Maandag, september 18, 2006 18:05 |
| jouw land zo mooi beschreven groet/klaes |
|
| Lia van der Fluit : | Maandag, september 18, 2006 17:47 |
| zullen we daar mediteren in het donker? laifs,,, Lia |
|
| sunset: | Maandag, september 18, 2006 17:37 |
| Wat een heerlijk tonende delende poëzie weer (Door mij heel graag gelezen). Liefs en warme omarmende genegenheid, sunset |
|
| HIJ&ZIJ: | Maandag, september 18, 2006 17:03 |
| lijkt wel een bijbelverhaal ;-) | |
| rovago: | Maandag, september 18, 2006 13:40 |
| Wij leven van dat vleugje nostalgie. Groetjes. Rovago. |
|
| Oorlam: | Maandag, september 18, 2006 13:36 |
| dit riekt naar vroeger tijden, mooi | |
| M@rcel: | Maandag, september 18, 2006 13:29 |
| stilmakend mooi geschreven Liefs M@rcel |
|
| hiljaa: | Maandag, september 18, 2006 12:41 |
| ...............!.............. verblind door de schittering... ! knufkusliefs--hiljaa-- |
|
| conan: | Maandag, september 18, 2006 12:07 |
| het roept bij mij de sfeer op van Groningen , warffum , de waddenzee , iets fiers en hopeloos tegelijk , de eeuwige strijd tegen de zee en de wind , met bij u de dichterlijke bekroning , het aureool boven het gezwoeg , het zilte , het vechten uit prachtig ! conan |
|
| _Ria_: | Maandag, september 18, 2006 12:06 |
| Jij hebt me weer eens stil gekregen met dit gedicht! Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 18 september 2006 | ||
| Thema's: | ||