toen haar lach me toe kwam schijnen
voelde ik al het slechte wegkwijnen
en voelde ik het heelal uitdijen
en voelde me de hemel in glijen
dit alles omdat ze lacht
in al haar pracht
en ik heb helemaal geen macht
daarom sta ik op wacht
totdat zijn me ziet
zo'n hele rare kwiet
zou heus niet weten
hoe ik het zou kunnen opmeten
tegen al die andere om haar heen
ook al ben ik niet lang ter been
het zou eens mogen lukken
na al die ongelukken
de zon is toegetreden in mijn leven
nu sta ik op mijn benen te beven
wat moet ik nu doen
ik heb niet veel poen
hoe kan ik haar aandacht trekken
zonder gekke gezichten te trekken
ik zal maar heel sober blijven
en heel langzaam naar haar toe drijven
zoals een blad op de rivier
hopelijk duurt het geen kwartier
want zolang hou ik het niet vol
want voordat ga ik uit mijn bol
zodat ik haar alles kan vertellen
en haar niet hoef op te bellen