ik heb verdriet..
het zit diep van binnen,
en ik durf het niet uiten.
de mensen vinden me al raar,
alleen omdat ik het even allemaal anders zie.
ik draag geen vrolijk kleuren,
maar rood en zwart de kleuren van bloed en dood.
want zo voel ik me,
ik voel t bloed door mn aderen stromen,
alsof het wil zeggen;
tis genoeg kap er mee laat me eruit.
maar ik wil het niet,
ik wil de mensen bewijzen dat ik sterk ben.
dat ik zal doorvechten tot mn dood,
ik geef ze geen gelijk.
ik zal ze laten zien dat ik geen slappeling ben,
maar een vechter.
ik wil niet dan mn vrienden zien dat t allemaal niet lukt,
ik wil dat ze blij zijn.
me het gevoel geven dat ik het waard ben,
om mee om te gaan.
je zal nu wel denken,
wat een zielige gothic.
maar ik ben niet zielig,
ik heb verdriet.
ik ben geen gothic,
ik ben gwoon anders, alternatief.
ik wil niet de dood inspringen,duiken of snijden,
ik wil gewoon mn verdriet uiten.
de mensen vinden me al raar genoeg,
toch ooit zullen ze me begrijpen.
ik wil niet degene zijn die telkens het pispaaltje is,
ik wil ook niet populair zijn.
ik wil gewoon mezelf zijn,
met mn rare gewoontes,vrienden en kleren.
ik wil gewoon kunnen huilen,
en een schouder om op te steunen.
want het lukt allemaal niet meer.
alsjeblieft geef me die ene schouder.