op mijn teken
op mijn teken valt de wereld
in grote brokken smurrie
zomaar uiteen
ik stijg ontzagwekkend
in glorie ten hemel
spreid m'n armen tot
mijn vingers aan de horizon
het vocht uit het mensdom
tot één grote traan
weet te persen
maar ik ben god niet
hoogstens het geweten
van een gevallen engel
in ontkenning van zijn
in kinderboeken beschreven
schijnbare heerser
we lijken wel op elkaar
maar dan zoals ik op u
en jij op mij en
niemand op iedereen
Reacties op dit gedicht
| Zilke: | Zondag, december 03, 2006 17:12 |
| Jajajaja, dit is :) mm een gedicht dat aan al mijn wensen voldoet ;)wat een kracht zit hier in, barst hier uit, geweldig! | |
| switi lobi: | Woensdag, september 20, 2006 09:42 |
| Wow............ Liefsliefs, switi lobi |
|
| sunset: | Woensdag, september 20, 2006 08:11 |
| Schitterende verwoording weer van jou die ik heel graag gelezen heb. Liefs , sunset PS: Alleen, ik geloof wel in de goddelijkheid (Al is het voor mij een ''Haar''). |
|
| de nifter: | Woensdag, september 20, 2006 08:03 |
| zeg, als je het maar laat met je teken!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 september 2006 | ||
| Thema's: | ||