vervreemde
"Mijn kinderen zijn mijn alles"
zei jij toen je ging
Je beloofde ze een eerste plaats
en niets of niemand die hun verving..
In het begin wist jij je dochter
steeds weer boos te maken
en als ze toenadering zocht
had jij het te druk met andere zaken..
Ook onze zoon zag ik veranderen
in een bang,onzeker kind
die voor zichzelf tot de conclussie kwam
dat pappa hem niet zo belangrijk vindt..
We zijn nu een paar jaar verder
en echt contact is er niet meer
Ik kan het niet bevatten
doet dit jou dan echt niet zeer??
Zo totaal te vervreemde
van je eigen vlees en bloed
Kun je nu in alle oprechtheid zeggen
"dit was mijn doel-zo is het goed??"
zei jij toen je ging
Je beloofde ze een eerste plaats
en niets of niemand die hun verving..
In het begin wist jij je dochter
steeds weer boos te maken
en als ze toenadering zocht
had jij het te druk met andere zaken..
Ook onze zoon zag ik veranderen
in een bang,onzeker kind
die voor zichzelf tot de conclussie kwam
dat pappa hem niet zo belangrijk vindt..
We zijn nu een paar jaar verder
en echt contact is er niet meer
Ik kan het niet bevatten
doet dit jou dan echt niet zeer??
Zo totaal te vervreemde
van je eigen vlees en bloed
Kun je nu in alle oprechtheid zeggen
"dit was mijn doel-zo is het goed??"
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, september 22, 2006 18:54 |
| Ik zou het ook niet kunnen begrijpen, bevatten. Tonend, delend edoch integer neergezet. Liefs en knuf, sunset PS: Tip (Als ik mag) -Zo totaal te vervreemdeN- |
|
| Reiger: | Vrijdag, september 22, 2006 07:02 |
| Jeetje wat triest om dit te lezen. Zo herkenbaar.... Mijn vader deed dus vroeger precies hetzelfde en contact heb ik (en wil ik) nu ook niet meer. | |
Over dit gedicht
| Auteur: born again | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 22 september 2006 | ||
| Thema's: | ||