Lachend lag ze daar, verborgen achter een masker vol verdriet.
Haar pruik ligt doods op een kastje naast haar, wachtend op een leven zonder pijn.

Vrolijk herinneringen ophalend, binnenkort nog het enigste wat er van haar over is.
Een traan zit gevangen in ieders ogen, te bang om hem te laten gaan.
Vanavond wordt er alleen nog gelachen!

De belofte wordt gemaakt om straks nog eventjes langs te komen, terwijl de kanker steeds verder doorwoekert.
Een kus op haar nog warme lichaam is nietsvermoedend een afscheid voor altijd.

Onze belofte wordt niet nagekomen, maar een andere keer zal het er zeker van komen!

Een maand later ligt ze er weer, op haar gezicht staat een uitdrukking van verdriet.
Haar masker is ongemerkt afgevallen!

Stil ligt ze daar in een totaal andere wereld, een wereld zonder pijn.
Misschien heeft ze nu haar rust gevonden, waar ze zo keihard voor gevochten heeft.

Ik geef haar een laatste kus op haar al bijna koud wordende lichaam.
De opgehouden tranen vinden nu hun vrijheid.
Als ze langzaam weg wordt gedragen, dringt het pas tot me door: "Truus is dood".

Nog een laatste keer draai ik me om en wordt het verdriet weggespoeld door een gevoel van kwaadheid.
Kwaad om alles!

Samen moet je weer verder leven. Terwijl De Dood, de groep mensen waar je van houdt, steeds kleiner maakt.
Maar eens zullen de rollen omgedraaid zijn, dan is leven dood, en dood leven!

"Wie zal de volgende zijn?", denk je bij jezelf.
Terwijl De Dood stilletjes doorgaat met z'n werk!