Liefde in ultimo
Liefde in ultimo
En in de nacht dat ik de eerste keer haar binnendrong
was zij de eenzaamheid, en ik de sleutelman
naar een kamer, huis, straat - waar zij ook gaan wou
ik zou aan ’t venster kunnen zitten en pure nectar drinken
en geen verhalen meer vertellen, geen vragen zonder antwoorden
met slecht de hoop op ’t nu, vandaag; in stilte enkel het ademen
en ’t vallen van de herfstige regen in laatste bladeren van de haag
en zij zou in de schaduw liggen - als voor mij vreemde vrouw
die enkel maar vertrouwen kon waarin ons zijn zich wikkelde
toen ik mijn hand haar uitgestoken had en haar zei: ‘Kom’
stond zij voorgoed geschreven in mijn levenslijn; haar eigen naam
werd als een lied dat half herinnerend heet brandde op mijn tong
alsook de hunkerende lijven op de witte lakens; zij waren zeilen
en zij was de haven die ik zocht in iedere vrouw en alle levens
waarin ik toch steeds vrij geboren vóór dat ik werd gebonden
aan plichten, smarten; de hartslag van haar pols heb ik gevonden
ondanks haar nukkig zijn, het pruilen van haar mond
het zich verschuilen achter laaghangende wolken, heel bescheiden
toen ik de liefde schreef heel diep in onze hongerende lendenen
en ’t samensmelten van de harten niet meer te vermijden
in lengte van de dagen die nog voor ons lagen; ik liet haar dromen
van de zonneschijn, een toren zuiver goud en zelfs een autovrije straat
die kronkelend elk land verbindt; en ‘k liet mij in haar komen
zacht en zoet als was ik warm omarmende Saharawind.
**********
sunset 26-09-2006
**********
En in de nacht dat ik de eerste keer haar binnendrong
was zij de eenzaamheid, en ik de sleutelman
naar een kamer, huis, straat - waar zij ook gaan wou
ik zou aan ’t venster kunnen zitten en pure nectar drinken
en geen verhalen meer vertellen, geen vragen zonder antwoorden
met slecht de hoop op ’t nu, vandaag; in stilte enkel het ademen
en ’t vallen van de herfstige regen in laatste bladeren van de haag
en zij zou in de schaduw liggen - als voor mij vreemde vrouw
die enkel maar vertrouwen kon waarin ons zijn zich wikkelde
toen ik mijn hand haar uitgestoken had en haar zei: ‘Kom’
stond zij voorgoed geschreven in mijn levenslijn; haar eigen naam
werd als een lied dat half herinnerend heet brandde op mijn tong
alsook de hunkerende lijven op de witte lakens; zij waren zeilen
en zij was de haven die ik zocht in iedere vrouw en alle levens
waarin ik toch steeds vrij geboren vóór dat ik werd gebonden
aan plichten, smarten; de hartslag van haar pols heb ik gevonden
ondanks haar nukkig zijn, het pruilen van haar mond
het zich verschuilen achter laaghangende wolken, heel bescheiden
toen ik de liefde schreef heel diep in onze hongerende lendenen
en ’t samensmelten van de harten niet meer te vermijden
in lengte van de dagen die nog voor ons lagen; ik liet haar dromen
van de zonneschijn, een toren zuiver goud en zelfs een autovrije straat
die kronkelend elk land verbindt; en ‘k liet mij in haar komen
zacht en zoet als was ik warm omarmende Saharawind.
**********
sunset 26-09-2006
**********
Reacties op dit gedicht
| Jan van Dord: | Dinsdag, september 26, 2006 21:17 |
| Mooi gedicht !! jan |
|
| Claire Q: | Dinsdag, september 26, 2006 19:01 |
| ;) jazeker, is het verrassend! Vandaar mijn reactie, misschien was het een beetje kort door de bocht :) Liefs en een fijne avond! | |
| QueenBee: | Dinsdag, september 26, 2006 15:37 |
| Toe maar! x |
|
| Don Gallo: | Dinsdag, september 26, 2006 15:36 |
| nou nou, toemaar zeer mooi geschreven... gegroet |
|
| Klaes: | Dinsdag, september 26, 2006 14:07 |
| pracht proza zo wil ik het graag noemen groet/klaes |
|
| conan: | Dinsdag, september 26, 2006 13:10 |
| ...ondanks haar nukkig zijn, het pruilen van haar mond , het zich verschuilen achter laaghangende wolken... hoe beeldend geformuleerd , bijna het weerwerk van een Griekse Godin , en hoe je ook nectar drinkt , zou kunnen drinken...mythische bevlogen , groots om lezen , een saga ! liefs conan |
|
| M@rcel: | Dinsdag, september 26, 2006 13:02 |
| Schitterend mooi geschreven Sunset en graag gelezen Liefs M@rcel |
|
| rovago: | Dinsdag, september 26, 2006 09:47 |
| Wat moet ik schrijven, subliem. Groetjes. Rovago |
|
| Maria-Johanna: | Dinsdag, september 26, 2006 09:33 |
| Heel apart en verhalend gedicht, het woord sleutelman vind ik leuk gevonden , graag gelezen weer, liefs, maria johanna |
|
| elze: | Dinsdag, september 26, 2006 09:26 |
| samenhangend is dit spel die jij al schrijvend hebt verteld - een wonder kan ik het niet noemen maar toch sta ik versteld dat ál wat jij nu biecht zijn mijn verledens die jij in je majasteuse woorden wiegt,,, laifs elze |
|
| Claire Q: | Dinsdag, september 26, 2006 09:13 |
| Je schrijven is anders dan anders, maar toch erg mooi neergezet.. liefs, |
|
| choca: | Dinsdag, september 26, 2006 08:39 |
| Super!!Liefs mieke | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2006 | ||
| Thema's: | ||