Rijzende bokken
het lijkt wel dat
daar waar ik m'n tanden in zet
ik tanden achterlaat
soms is het net
dat reactie achterblijft
daar waar mijn actie d'n kop is ontnomen
en meestal
worden mijn ogen
slechts bestrooit met tweedehands zand
maar nu denk ik
vindt 't eigenlijk wel welletjes
tijd om de bok te rijzen en de geit eronder
en dan weet ik
heb vrede me uw zelf
van andere krijg je al problemen genoeg
Reacties op dit gedicht
| milamber: | Dinsdag, september 26, 2006 23:31 |
| haha, tof! mijn complimenten | |
| MizzTeaQ: | Dinsdag, september 26, 2006 20:43 |
| Blijven bijten....mijn mening;) En rood kleurt , kusje... |
|
| MayadeBij*: | Dinsdag, september 26, 2006 15:34 |
| :) voor het oog zitten hier aardig wat (schijnbare) contradicties in. En inderdaad, de Mens an sich is paradoxaal opgebouwd, lijkt wel.. Geiten buiten beschouwing gelaten.. Mooi! Graag gelezen, x. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Don Gallo | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2006 | ||
| Thema's: | ||