Blijf nog even een heel leven
Ik begon te wenen,
maar zelf wilde ik ook dood,
al ben je niet verdwenen,
ik geeft toe dat ik verschoot.
Slapen kon ik niet,
steeds dacht ik aan jou woorden,
het gedacht dat je iemand nooit meer ziet,
is niet te verwoorden.
Een traan over mijn wangen,
en ik krijg ze niet meer weg.
In mijn gedachten gevangen,
blijkbaar toch niet altijd pech.
maar zelf wilde ik ook dood,
al ben je niet verdwenen,
ik geeft toe dat ik verschoot.
Slapen kon ik niet,
steeds dacht ik aan jou woorden,
het gedacht dat je iemand nooit meer ziet,
is niet te verwoorden.
Een traan over mijn wangen,
en ik krijg ze niet meer weg.
In mijn gedachten gevangen,
blijkbaar toch niet altijd pech.
Reacties op dit gedicht
| weerwolfjuhn: | Woensdag, september 27, 2006 17:16 |
| mooi verwoord veel sterkte |
|
| -broken-: | Dinsdag, september 26, 2006 20:10 |
| mooi gedicht! veel sterkte (k) liefs -xxx- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: AnneCe | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2006 | ||
| Thema's: | ||