en nu...dat was het dan.
en nu…
kan ik er weer niet aan tippen.
al die tijd was het perfect
zoals jij je voelde
zoals ik gevangen was
een slaaf van jouw hart
jouw plezier, jouw vermaak
ik was hét.
Maar mijn verboden gevoelens
mijn huilen in stilte
mijn altijd hét zijn,
protesteerde vanbinnen
en kwam zo, diep borrelend
langzaam maar gemeend
omhoog, mijn hét vervormde zich
tot een echte zíj, die begon te spreken
van een mij, een ik, van wij
en ook dit gevolg had z’n effect.
toen jij luidkeels ten gehore liet
van jouw verdriet, omdat deze
nieuwe ik niet gewenst was
en ik mij weer bekrompen
had besloten op te sluiten
als de halsband mij tenminste had aangestaan.
en nu…
zal ik van jouw pad verdwijnen
soms zomaar weer verschijnen
nu en dan met open hart
maar, asjeblieft;
verwacht geen nieuwe start.
Reacties op dit gedicht
| Littledolphin: | Dinsdag, september 26, 2006 21:00 |
| krachtig,heel erg mooi,liefs little | |
| switi lobi: | Dinsdag, september 26, 2006 20:16 |
| Prachtig omschreven, heel sterk! LIefsliefs, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jusst. | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2006 | ||
| Thema's: | ||