Heb mezelf weer in slaap gehuild
De trein begint te rijden
Harder, nog harder raast ie voorbij
Langs uitgestrekte weiden

Dan aan de andere kant van het spoor
Zie ik ze staan
Met z’n vijven naast elkaar
Gemeen kijken ze me aan

De middelste met zijn nieuwe mes
Rechts ernaast één met een touw
Dreigend naar me kijkend
“Ren weg nu het nog kan, gauw!”

Plotseling staan ze om me heen
"Nu is het te laat"
Woest kijken ze me aan
Zijn ogen staan vol haat

Dan grijpen ze me vast
En kan het touw zijn werk doen
Hij begint me vast te binden
En geeft me een zoen

Ik spuug in zijn gezicht
Janken, schoppen, slaan
Ik kom los en ren weg
Uitgeput kom ik in het bos aan

Zak op de grond tegen een boom
Zit daar luid snikkend en alleen
Kijk omhoog en zie ze staan
Ze kijken me aan, woest en gemeen

Ze beginnen me te slaan
Vuisten knallen in m’n maag
Ze trappen waar ze me raken kunnen
Ik buig m’n hoofd omlaag

Huilend wacht ik tot het ophoud
M’n ogen dicht, m’n hoofd gebogen
Dan die stomp in m’n gezicht
En wordt het zwart voor m’n ogen

"Is ze dood?
Wat maakt dat nou uit?
Hoe komen we dan aan ons geld?
Stil man! Niet zo luid!"

Ik hoor ze wegrennen en open m’n ogen
Daar in de verte zie ik ze gaan
M’n hele lichaam brand
Alles doet pijn en kan bijna niet staan

Dan weet ik dat het genoeg is
Zo wil ik niet verder
Ik wacht op de eerst volgende trein

Hier nu op het allerlaatst
Geniet ik toch nog even
Van de laatste minuten van m'n leven...