In oktober is het drie jaar geleden dat ik hem leerde kennen. Ik leerde hem kennen in de stad. Hij kwam op mij af ‘omdat hij me een leuk meisje vond’. Ik, zo blind als ik weet niet wat, ging op zijn leuke praatjes in. Ik was namelijk nogal beïnvloedbaar, omdat in april dat jaar mijn opa was overleden. Daar kon ik niet goed mee omgaan.
Hij stelde mij gerust over mijn ouders, school, mijn leven. (ik was enorm aan het puberen dus ik zat overal mee.)
Uiteindelijk kregen we verkering. We zoenden veel en streelden ook al wel een beetje, maar toen hij verder wilde gaan, wilde ik dat niet. Ik heb hem dat gezegd, maar toen werd hij boos. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, omdat ik ‘het’ gewoon nog niet wilde doen.
Ik hoorde niks meer van hem.
Een paar weken later fietste ik terug van mijn training naar huis. Onderweg kwam ik een vriend van hem (B.) tegen. Ik wist niet dat dit een vriend van hem was, hij vroeg me dan ook heel onschuldig de weg. Totdat hij me vastpakte, dreigde dat ik met hem mee moest komen. Als ik dat niet deed ‘zou hij mij wat aandoen.’
Ik, doodsbang, ging met hem mee. Of nouja, ik werd meegetrokken door hem. Uiteindelijk kwamen we bij een plek waar hij me neergooide. Op deze plek ben ik verkracht.
Dit was mijn eerste keer.
Ontmaagd, dat was het dan.
Totaal iets anders van hoe het hoort te zijn.
Ik gilde alles bij elkaar, maar hij sloeg me ondertussen. –Verder in details ga ik niet, zie lezerslijst-. Niemand hoorde me, niemand hielp me..
Uiteindelijk heb ik dit aan een vertrouwenspersoon vertelt, alleen was deze helaas niet te vertrouwen. Mijn ouders kwamen het te weten. Helaas geloofden mijn ouders me niet. In mijn verhaal kwamen namelijk messen voor. B. heeft mij een aantal keer een mes op mijn keel gezet en hij heeft in mijn gezicht, buik, en bovenop mijn pols gesneden. Juist, niet gestoken, maar echt gesneden. De politie zei dat dit soort verhalen ‘van meisjes van mijn leeftijd’ (ik was toen 12) meestal (90%) verzonnen waren en dat ze zichzelf met het mes hadden bewerkt.
Wat raakte mij dit. Ik had het niet verzonnen, ik zat bij die 10% die écht hulp nodig had..
Tuurlijk puberde ik enorm, maar om dit te verzinnen..
Nadat dit was gebeurt vertrouwde ik niemand meer, echt niemand. Een aantal keer daarna heb ik nog mensen in vertrouwen proberen te nemen, maar dit ging steeds fout. Het liep er uiteindelijk opuit dat ze me in de steek lieten als ik ze echt nodig had.
Na 1 jaar na deze gebeurtenis, leerde ik mijn huidige vriendje kennen. Ik heb ongeveer een jaar gewacht met het hem vertellen (toen was hij een vriend van mij). Nadat ik dit vertelde hadden we het er niet over, omdat ik zei dat ik dit niet wilde.
Hij accepteerde dat en begon er nooit over, dat beviel mij wel. Totdat ik zelf wou praten, dat ik toch echt iemand nodig had. Hij merkte aan mij dat er iets aan de hand was, dus toen kwamen de verhalen en de tranen.
Ik wilde het niet vertellen, echt niet. Ik was zo bang dat deze jongen mij ook in de steek zou laten. Daarom zocht ik toen nog niet veel contact met hem. Maar nu, uiteindelijk, ben ik heel erg blij dat ik me toen heb laten gaan.
Nu 3 jaar geleden, op die dag in oktober, werd ik verkracht. 3 jaar nadat dat was gebeurt heb ik nog steeds last van deze groep personen. Ik ben in handen gevallen van loverboys, heb een meisje leren kennen die in ditzelfde circuit zat; zij heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd.
Dag bij dag zonk ik verder weg.
Totdat mijn schat me hielp, totdat hij me weer een beetje omhoog trok.
Vandaag de dag, word ik nog verkracht en kan ik er niet mee omgaan.
Ik ben bang dat ik instort en letterlijk kapot ga.
Maar ik weet dat ik er voor ga vechten, dat dit niet zo verder kan. Er staat mij een mooie toekomst te wachten samen met mijn lieverd. NIEMAND, echt NIEMAND gaat deze van mij afpakken.
Ik heb de tijd gekregen tot het nieuwjaar van mijn schat om nog een aantal dingen zelf te regelen en natuurlijk met zijn steun en hulp. Als mij (ons) dat niet lukt, worden er in het nieuwe jaar toch degelijk wel stappen ondernomen.
Ik hoop dat dat niet nodig is en dat ik in het nieuwe jaar zelf aan de verwerking kan beginnen.. Natuurlijk is dit ook weer afwachten.
Waarom ik dit verhaal online zet?
- Ik doe dit voor mijn eigen verwerking
- Ik doe dit, omdat ik hoop dat andere mensen mij tips kunnen geven/helpen
- Ik doe dit, omdat ik ergens stiekem hoop dat ik op deze manier lotgenoten kan vinden. Dat ik iemand heb die hetzelfde heeft meegemaakt, want met deze mensen praat je altijd anders dan met buitenstaanders.
Als laatst wil ik zeggen dat ik er voor ga vechten, niet op ga geven; NOOIT NIET! Dat kan nu niet meer, dat mag niet meer. Ik ben er voor mijn schat, hij is er voor mij. Wij gaan hier samen uitkomen, hij heeft me hier van overtuigd. Ik vertrouw hem volledig, na heel veel moeite. Ik weet dat het goed gaat komen.
We zijn alles voor elkaar. Niemand maakt dat kapot, echt niemand.
Oxide