Het einde
De uren vliegen voorbij
sinds ik jou ken
het is heel raar
maar alsof ik een ander ben
sinds ik jou ken.
De dagen zijn niet langer saai
sinds jij verscheen
mijn leven was voor die tijd kaal
ik ben niet langer alleen
sinds jij verscheen.
Het zonnetje lijkt weer te schijnen
sinds onze eerste ontmoeting
ik vond het een beetje eng
die eerste begroeting
op onze eerste ontmoeting.
Nu dat ik je ken
schijnt ook het zonnetje voor mij
een hele verandering
het lichtpuntje in deze maatschappij
met dat schijnende zonnetje voor mij.
Het is alsof de zon ondergaat
zo’n mooi gezicht
op een strand met een blauwe zee
waar de zon aan het eind ligt
zo’n mooi gezicht.
Het is als een strandwandeling
met maanlicht hoog boven ons
alsof de sterren fel schijnen
liggend in zacht dons
met maanlicht hoog boven ons.
sinds ik jou ken
het is heel raar
maar alsof ik een ander ben
sinds ik jou ken.
De dagen zijn niet langer saai
sinds jij verscheen
mijn leven was voor die tijd kaal
ik ben niet langer alleen
sinds jij verscheen.
Het zonnetje lijkt weer te schijnen
sinds onze eerste ontmoeting
ik vond het een beetje eng
die eerste begroeting
op onze eerste ontmoeting.
Nu dat ik je ken
schijnt ook het zonnetje voor mij
een hele verandering
het lichtpuntje in deze maatschappij
met dat schijnende zonnetje voor mij.
Het is alsof de zon ondergaat
zo’n mooi gezicht
op een strand met een blauwe zee
waar de zon aan het eind ligt
zo’n mooi gezicht.
Het is als een strandwandeling
met maanlicht hoog boven ons
alsof de sterren fel schijnen
liggend in zacht dons
met maanlicht hoog boven ons.
De woorden die jij zei
maakte een eind aan dit moois
het sprookje was over
toen jij zei ‘ik heb geen gevoelens meer Joyce’
het was het einde van dit moois.
*08-2005*
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Joyce- | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 september 2006 | ||
| Thema's: | ||