Wat is er mooier
dan de handen in mekaar te leggen
en betrouwvol verder te kunnen gaan.
Wat is er mooier
dan samen stil te kunnen staan
bij dingen die beter kunnen zijn
dan de mooiste droom
en hopen dat het zal blijven bestaan.
En toch gebeurt het dat
een zwakke hand in de onze verstijft.
Dat kinderogen angstig kijken,
dat zwakken wankelen en
we machteloos staan,
dat we nauwelijks steun kunnen geven.
Geen schouder om op te leunen,
dat de stroom verder schuift.
Dat de sterke verder fuift.
Welke droom volgt hij dan?
Het eeuwig geluk zal nooit van hier zijn.
Ook al doet het soms pijn dat te weten.
Maar we kunnen het samenleven beter maken
door wat stil te staan bij elkaar
en niet te denken dat het onze zaken niet zijn.