Mijn sterfelijkheid
Ik ben zo moe
Van het hier zijn.
Wat ik ook doe
Alles doet pijn.
Deze pijn is te echt
En teveel.
Het voelt slecht
Weer een brok in mijn keel.
Want wanneer jij huilt
Veeg ik je tranen weg.
Wanneer je schuilt
Voor alle pech.
Want wanneer jij schreeuwt
Vecht ik je angsten weg.
Omdat je bent ondergesneeuwd
Vanwege alle pech.
Ik zal je hand vasthouden
Voor alle jaren.
Tot het ijskoude
Zal opklaren.
Maar je gezicht
Spookt in mijn eens leuke dromen.
Verder raakt het licht
Zal ik ooit bijkomen?
Jou stem
Heeft al het goede in mij weggevaagd.
Is er wel een rem?
Heb ik je zovaak gevraagd.
Deze wonden zullen niet helen
Deze pijn zal ik nooit kunnen delen.
Het zal zich in mijn hart telen
En mij langzaam aan kelen...
Reacties op dit gedicht
| sweatie: | Dinsdag, februari 13, 2007 17:14 |
| sterkte... heel erg mooi... | |
| xxlauriexx: | Vrijdag, september 29, 2006 16:57 |
| stilmakend mooi geschreven! wens je sterkte! liefs laurie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Luckje | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 29 september 2006 | ||
| Thema's: | ||