Aan zee
Wind waait door mijn haren.
Ik begraaf mijn voeten in het zand.
Probeer het allemaal maar te verklaren,
hier alleen aan de waterkant.
Dit is mijn plek om tot rust te komen,
mijn hoofd vrij te maken van al m'n zorgen.
Om alleen nog maar aan NU te denken.
NU,
niet meer aan morgen.
Ik begraaf mijn voeten in het zand.
Probeer het allemaal maar te verklaren,
hier alleen aan de waterkant.
Dit is mijn plek om tot rust te komen,
mijn hoofd vrij te maken van al m'n zorgen.
Om alleen nog maar aan NU te denken.
NU,
niet meer aan morgen.
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Zondag, oktober 01, 2006 14:39 |
| Een mooi gedicht. Herkenbaar, zoals een moment aan de waterkant innerlijke rust kan brengen. Liefs, Aquarel |
|
| Only me ;;: | Zondag, oktober 01, 2006 13:00 |
| Mooi geschreven, en heel herkenbaar. Dikke knuff mij |
|
| sunset: | Zondag, oktober 01, 2006 12:14 |
| Morgen wordt sowieso vanzelf ''nu''. En, ook voor mij is water heel rustgevend. Tonend delend mooi. Liefs en nog een fijne eerste herfstige zon-dag, sunset |
|
| lachebekje1988: | Zondag, oktober 01, 2006 11:19 |
| Heel mooi! KNuf |
|
Over dit gedicht
| Auteur: never-lasting | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 01 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||