Afgrond

Voor de tweede keer in mijn leven

Moet ik het weer beleven

Net toen ik dacht, dat het leven niet mooier kon

Ineens weer alles grauw en grijs

Ben helemaal van de wijs

Net toen ik dacht dat hij niet meer bestond

Werd ik er weer plots mee geconfronteerd

Dat grote zwarte gapende gat, de afgrond

Al vallend, voor mijn gevoel in slow motion

Voel ik pijn en verdiet

Elke minuut van de dag , nee over gaat het niet

Grijp koortsachtig om mij heen, voor enige houvast

Maar er valt niks vast te grijpen

En ik voel mij langzaam bezwijken

Al vallend, steeds dieper en dieper

Vooral, die lange slapeloze nachten

Als ik op het ochtendlicht lig te wachten

In die koude stilte, al starend in de duisternis

Benadrukt alleen hoeveel ik jou mis

Dat gaat niet meer over, het zit in mijn hart gebrand

Net als mijn liefde voor jou

Als een bliksem ingeslagen in mijn hart

Om er voor altijd te blijven, tot het einde der dagen

Waarom, dat moet je mij niet vragen

Dat is gewoon hoe ik ben, en omdat ik mijzelf heel goed ken

Als ik eenmaal mijzelf aan iemand heb gegeven

Is dat voor mijn gevoel voor het leven

Kan een ander mij niet meer bekoren

En ben ik totaal verloren

En blijf ik ondanks alles, zielsveel van jou houden

Voor de rest van mijn leven

Tot ik mijn laatste ademzucht zal geven…