de leegte van het blad vul ik op
met de letters die voor jou bestemd zijn.
zo schrijf ik de regels vol,
lijn voor lijn.

er zit nog een leeg gevoel van binnen,
alof ik vegeten ben wat ik zeggen wouw,
de woorden schieten me opeens te binen,
het is: ik hou van jou

lievde heb ik je nooit kunnen geven,
daarvan heb ik spijt,
dit is nu een gat in mijn leven,
en dat gat raak ik nooit meer kwijt.

Als ik aan jou denk,
aan je mooie lach, lieve mond,
ben ik door mijn roes vergeten,
wat jij van mij vond.

maar nu je er niet meer bent,
is het alsof je iets bent vergeten,
iet vergeten af te geven,
maar wat zullen we nooit weten.

Had me de tijd gegeven,
had er even bij stil gestaan,
ik zal je nooit vergeten,
maar mijn leven moet verder gaan.

het zal een gat in mijn hart achterlaten,
het zal een hap in mijn jeugd zijn,
maar dat je met nooit hebt laten uitpraten,
doet me het meest pijn.

toch heb ik mooie herineringen aan je,
toch is dat fijn,
je hard heeft me misschien verlaten,
maar mijn herineringen zullen altijd bij je zijn.