Gedoemd
Ik heb geen reden om te blijven,
Alleen mensen die alles erin wrijven,
Geen gewone gesprekken meer,
Geen verweer.
Alleen een pijnlijke stilte,
Die ik me niet meer inbeeldde,
Kon me niet verweren,
Kon het niet bezweren.
Alleen een leven zoals toen,
Kon me geen goed doen,
Dat leven heb ik terug,
Waarvoor ik nu vlucht.
De pijn te hevig,
De vurige akkoorden gespeeld,
De dood te stevig,
Me nooit iets verbeeld.
Alleen een leuke lach om de mond,
Toen ik niks meer verstond,
Heeft mijn leven even verstomd,
Maar nu ben ik gedoemd.
Gedoemd om te leven,
Gedoemd om te geven,
Gedoemd voor de eeuwigheid,
Niemand die me bevrijd.
Stil zittend in een hoek,
Op zoek,
Naar verlangens van de dood,
Want die is machtig en groot.
Geen stap te klein,
Geen glimlach te fijn,
Geen kind te mooi,
Alleen maar klerezooi.
Het leven is over en voorbij,
Alleen voor mij,
Gedoemd der eeuwigheid,
Waar niemand me meer bevrijd.
De hel,
Zo rood gekleurd,
Het is zo fel,
Maar toch gebeurd.
Ik ben gegaan,
Mijn ziel vergaan,
Doordat ik me niet meer inhield,
En gewoon de vrijheid heeft me bezield.
Te doen wat ik deed,
Maar ik weet dat niemand me vergeet.
Toch gegaan,
En vergaan,
Zonder stil te staan.
Alleen mensen die alles erin wrijven,
Geen gewone gesprekken meer,
Geen verweer.
Alleen een pijnlijke stilte,
Die ik me niet meer inbeeldde,
Kon me niet verweren,
Kon het niet bezweren.
Alleen een leven zoals toen,
Kon me geen goed doen,
Dat leven heb ik terug,
Waarvoor ik nu vlucht.
De pijn te hevig,
De vurige akkoorden gespeeld,
De dood te stevig,
Me nooit iets verbeeld.
Alleen een leuke lach om de mond,
Toen ik niks meer verstond,
Heeft mijn leven even verstomd,
Maar nu ben ik gedoemd.
Gedoemd om te leven,
Gedoemd om te geven,
Gedoemd voor de eeuwigheid,
Niemand die me bevrijd.
Stil zittend in een hoek,
Op zoek,
Naar verlangens van de dood,
Want die is machtig en groot.
Geen stap te klein,
Geen glimlach te fijn,
Geen kind te mooi,
Alleen maar klerezooi.
Het leven is over en voorbij,
Alleen voor mij,
Gedoemd der eeuwigheid,
Waar niemand me meer bevrijd.
De hel,
Zo rood gekleurd,
Het is zo fel,
Maar toch gebeurd.
Ik ben gegaan,
Mijn ziel vergaan,
Doordat ik me niet meer inhield,
En gewoon de vrijheid heeft me bezield.
Te doen wat ik deed,
Maar ik weet dat niemand me vergeet.
Toch gegaan,
En vergaan,
Zonder stil te staan.
Reacties op dit gedicht
| black world: | Woensdag, oktober 04, 2006 17:07 |
| ik ken het gevoel.. je moet egt door.. je kunt niet opgeven.. ik help je!! ik ben er voor je !! kom op!! liefs |
|
| weerwolfjuhn: | Dinsdag, oktober 03, 2006 19:15 |
| Zo triest sterkte |
|
| tears for you: | Dinsdag, oktober 03, 2006 08:48 |
| wat droevig ,de tranen lopen over mijn wangen blijf toch het leven brengt je wel zonneschijn ,zoek hulp en ga aub door sterkte tears |
|
Over dit gedicht
| Auteur: memy | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 03 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||