Je voelt je eenzaam, zonder menselijk contact. Je leeft op een eiland, zonder verbinding met het vaste land waar mensen zijn. Er zijn geen bruggen, geen schepen die regelmatig varen met vrienden aan boord. Je hebt wel een huisbaas, die komt voor je centen.
Je hebt de bakker, de melkboer om niet te sterven van honger. Je hebt de factuur van gas en elektriciteit. Maar je hebt geen vrienden.
Misschien was het vroeger wel anders.
Je was gebonden en geborgen in liefde, in een huwelijk, in menselijke warmte van een gezin, in een gezellige kring van vrienden. Maar de bruggen van de liefde zijn zo dikwijls glazen bruggen, die makkelijk breken.
Toch moet ik je zeggen: Je kunt alleen zijn en alleen blijven, maar je mag niet eenzaam zijn
of beter de eenzaamheid mag geen dodelijke wonde zijn in je hart.
Je moet er zelf iets aan gaan doen.
Je moet met eigen liefde, je eigen goedheid en je eigen overgave naar buiten komenen zelf bruggen bouwen naar andere mensen toe.
Heel even proberen helpt niet.
Dan krijg je weer een noodbrug,
die bij de minste storm begeeft.
Je moet volhouden.
Bruggen van liefde vergen veel geduld,
maar het is de moeite waard.
Laat je kansen om gelukkig te zijn niet verloren gaan!!!!!