Schilderij
Ik wou dat ik kon schilderen.
Mijn pen penseel zou zijn
want dat is pas kunst,
vliegen in kleur.
Dat ik kon tekenen om
te schetsen wat niet is, scheppen
- geen mens die dan nog
scheel hoeft kijken om tussen de regels
de vrouw te zien
niemand die zich nog vergist
(het staat er of het staat er niet)
wat een roem wat een vette kans
om zo veel meer levens te zijn
maar hier, ach dit, een in-
druisen tegen de waarheid, wat zegt u
hier, dit klopt toch niet, wat
een onzin, wat een schrijver - kijk
hoe zij weer tussen de regels blijft steken - .
Reacties op dit gedicht
| Hannepon: | Zaterdag, oktober 07, 2006 11:24 |
Indeed the question: waarom lijkt iedereen meteen geraakt te worden door een beeld en slechts enkelen door een gedicht? (wij gelukkig wel :) ) |
|
| Oorlam: | Dinsdag, oktober 03, 2006 22:50 |
| (ach ja, als een fan spreekt he?;) | |
| Oorlam: | Dinsdag, oktober 03, 2006 22:49 |
| maar hoe grandioos..idd vaak verder weg dan ooit, maar dit is heel dichtbij (klinkt wellicht miraculeus, maar zo ervaar ik dit;) | |
| Paul de Bruyn: | Dinsdag, oktober 03, 2006 20:51 |
| Heerlijke poëzie...schitterend.. ! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 03 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||