Ik word gek... gek van verlangen.
Hoe lang kan ik het nog voor me houden?
Hoe lang kan ik nog doen alsof er niets is?
Ik heb het gevoel dat ik de schijn niet langer op kan houden... elke keer als ik je zie gaat het mis.
Ik weet dat dit anders is.
Het voelt anders.
Jij voelt anders.
Alsof we onbewust met elkaar verbonden zijn.

Ik word gek... gek van angst.
Als er ook maar íets doorschemert... dan heb ik een probleem.
En ik weet dat ik de schijn niet langer op kan houden.
Ooit komt iemand erachter of verraad ik mezelf...

Ik word gek... gek van verdriet.
Want ik weet ook wel dat het belachelijk is dat ik blijf hopen dat je hetzelfde bij mij voelt.
Soms kijk je me aan alsof je het ook ziet... voelt... ervaart.
Maar het kan niet: de maatschappij is anders.

Ik word gek... gek van de hoop.
De hoop dat eens alle zorgen en problemen weg zijn.
Ik het gewoon over me heen kan laten komen.
Ik een antwoord krijg op mijn eeuwige onbeantwoorde vraag.
Ik kan niet stoppen van je te houden, geloof me:
Dát heb ik al honderd keer geprobeerd.
Maar ooit... ooit zullen we elkaar weer tegenkomen.
Van elkaar houden...
... Voorbestemd voor elkaar.