Soms geloof ik er niet meer in
alles lijkt gebroken van binnenin.
Ook dan nog eens van buiten
nog te vaak de deuren sluiten.
Ik probeer dagelijks te knokken,
dan is het weer dat ik donder in brokken.
Dan ben ik echt zo levensmoe
niet meer weten waarnaartoe.
Maar ik blijf doorgaan
want wil nog niet weg van dit bestaan
Ik heb nog een doel
hoe vaak ik ook val op me smoel.
Elke keer als ik er weer in ben
en mezelf haat en niet meer mezelf herken.
Dan komt er een engel bij me staan
die ook nooit meer zal gaan.
Ze is er altijd, nooit alleen
als ik me deuren niet sluit om me heen.
Ze laat dan weer een lichtje schijnen
en dan is het dat de wolken weer langzaam verdwijnen.