Nog naschokkend in één gekrompen,
met de deken over mij heen getrokken
lig ik het schreeuwen te bedwingen.
Tranen verlaten de veiligheid door
vloeiend hun eigen weg te banen
naar de sterfelijkheid van het leven.
De slaap zo ver verwijderd - ook al was
de moeheid aanwezig - door de onrust
nu jij en ik een andere kant opgingen.
Mis ik je al sinds de eerste seconde,
ook al ben ik je niet verloren, doch
was toch nog even bij mij gebleven!
benj_91: | Woensdag, oktober 11, 2006 11:50 |
blijf vooral in jezelf geloven | |
Windwhisper: | Woensdag, oktober 11, 2006 11:06 |
kan alleen maar zeggen, veel sterkte | |
sunset: | Woensdag, oktober 11, 2006 10:54 |
Voelbaar droef overgebracht. Liefs en warme knuf, sunset |
|
my_own_destiny: | Woensdag, oktober 11, 2006 10:35 |
Prachtig.. Wie is het meisje achter deze gedichten? Liefs |
|
Auteur: Disgusting Beauty | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 11 oktober 2006 | ||
Thema's: |