Ik begrijp mezelf niet.
Heb ik nooit gedaan..
Maar sinds een tijd,
Kan ik het echt niet meer aan.
Vage opmerkingen iedere keer.
Iets wat mij niet goed doet,
En dan alweer!
Is het mezelf die mij het ergste aan doet.
Allemaal stemmetjes in m'n hoofd.
Die me mijn gezond verstand,
Al maanden hebben beroofd.
Soms vraag ik me af waar ik nu weer in ben beland.
----------
Soms bedenk ik me:
'Waarom doe ik nog de moeite?'
Alles gaat toch mis,
Net alsof de wereld zich tegen mij keert.
Zelfs de kleine dingen,
Als een cel onder een microscoop.
Vergroot naar een 'te' grote werkelijkheid.
Zo gevoelig klein, maar dan duizend keer zo groot.
Zou ik te klein zijn voor de wereld?
Mezelf niet aan kunnen?
Een veel te groot lichaam,,
Met de breekbaarheid van een cel.
Ik hoop het niet,
Maar ik denk van wel.