Aangelijnd
Aangelijnd.
Zachtjes fluistert nu de wind
Spelend door haar blonde lokken
Waar liefde de mensheid bindt
Je tot minnen doet verlokken.
Bomen zien vertederd toe
Waar lippen zich ontmoeten
Het innig kussen nimmer moe
Als lopen zij op kousenvoeten.
Dan vleien zij zich in het gras,
Verlokt de roos die heerlijk geurt,
Liggend achter struikgewas
Waar niemand hen bespeurt.
Een dag die immer zal beklijven
De natuur verschaft wel inspiratie
Een warme gloed trilt door de lijven
Na een intense penetratie.
Een hond die het op afstand ziet
Van jaloezie geheel verkwijnd
Kent deze geneugten helaas niet
Want die is altijd aangelijnd.
Over dit gedicht
| Auteur: neznaj | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 14 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||