Soms ben je geen meester over je woorden,
zij bepalen gewoon wat je zeggen gaat,
ze spinnen ongemerkt hun eigen draad,
vinden zichzelf in onverwachte akkoorden.
Jij denkt te voeren maar voor je 't weet,
staan ze trappelend van ongeduld,
in de weg , en wat je altijd hebt verhuld,
gooien ze luidruchtig, lachend in de keet.
Voor hen geen geheim, ze putten oeverloos
uit wat je dacht je 'ik' te zijn, je zwarte doos.
Ook als je stil bent kan je ze horen
alsof ze je bewonen, over je spreken,
moedwillig , schaamteloos je rust verbreken,
ze je dronken in je ruimte willen smoren.