Laat me gaan...
Ik wilde zeggen,
maar hield de woorden tegen.
Ik wilde spreken,
maar ik heb gezwegen.
Ik kon de woorden niet vinden,
om te zeggen voorgoed.
dat ik wilde gaan,
omdat het moet.
Ik keek in jouw ogen,
en jij begreep.
dat ik wilde spreken,
maar dat ik er van afweek.
Jij zag mijn vaarwel,
maar je zei nooit geen woord.
Je zag mijn tranen,
maar nooit heb je mijn verdriet
echt gehoord.
Ik durfde niet te zeggen,
dat ik je niets meer kon geven.
Dat ik verward en angtig raakte,
om aan jouw hand te leven.
maar hield de woorden tegen.
Ik wilde spreken,
maar ik heb gezwegen.
Ik kon de woorden niet vinden,
om te zeggen voorgoed.
dat ik wilde gaan,
omdat het moet.
Ik keek in jouw ogen,
en jij begreep.
dat ik wilde spreken,
maar dat ik er van afweek.
Jij zag mijn vaarwel,
maar je zei nooit geen woord.
Je zag mijn tranen,
maar nooit heb je mijn verdriet
echt gehoord.
Ik durfde niet te zeggen,
dat ik je niets meer kon geven.
Dat ik verward en angtig raakte,
om aan jouw hand te leven.
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Maandag, oktober 16, 2006 19:42 |
| heel mooi en waardevol neergezet,groetjes Dirk | |
| flores: | Maandag, oktober 16, 2006 14:45 |
| Duidelijk en netjes neergezet...hier spreekt veel gevoel uit... | |
| Windwhisper: | Maandag, oktober 16, 2006 12:55 |
| prachtig dit te kunnen verwoorden. liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: blondje 18 | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 16 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||