De maan
Zachtjes fluisterde de maan mijn naam.
Vertelde me hoe ver ik kon gaan...
Naar mijn dromen en verder weg.
Zonder ongeluk te overkomen,
Of enig pech.
Langzaam liet ik de maan naar me komen.
Liet haar haar hand rijken nog ver boven de bomen.
Zag hoe haar lippen mijn naam maakte,
Nog voordat het geluid mij raakte.
Die ene avond,
Samen met de prachtige maan.
Had ik gewild alleen met haar te bestaan.
Maar zelfs zo dom en schuldig een eenzame ziel soms is.
Was mijn ware ik op die ene dag, vooraltijd vermist.
Reacties op dit gedicht
| Fantasy: | Maandag, oktober 30, 2006 10:18 |
| Dromen is fijn, je bent dan even weg uit de werkelijkheid... Bedankt voor je reactie, P.S gebruik anderen kleuren voor je letters, moeilijk e lezen. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ermena | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 17 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||