verlicht
sinds hij beseft
dat alles uit het niets is ontstaan
aanbidt hij leegte
en alles wat niet heeft bestaan
hij is nu verslingerd
op de vierkante cirkel
op het klappen van één hand
in een boeket rode rozen zijn het de witte
die hij vergaart
tussen twee gedachten hoort hij de stilte
toeslaan
van een gedicht copieert hij de witregels
laat de rest staan
en als zijn mond opengaat is het niet om te
te praten maar om te gapen
kenners zeggen dat zijn derde oog straalt
als je hem je liefde niet verklaart
Reacties op dit gedicht
| Mandje: | Woensdag, oktober 18, 2006 11:47 |
| deze is weer geniaal! liefs, marianne |
|
| Windwhisper: | Woensdag, oktober 18, 2006 11:23 |
| wouw.........adembenemend.... ........val even stil |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 18 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||