onmacht in het leven
Gevoel van onmacht in je leven
moet jezelf een plaatsje geven
Mijn onmacht is soms zo erg
dan lijkt het of beklim ik een berg
Die berg wordt steeds hoger
je mond steeds droger
Als je top dan hebt bereikt
je gevoel zich verspreid
Van onmacht in het leven
zelf helemaal staat te beven
Dan wordt het tijd iets aan je zelf te doen
anders ben je wel een oen
Leer er over te praten
stel orde op zaken
Klamp je vast aan dingen
alles staat op springen
Gil een keer heel hard
je bespaart jezelf dat gat
Dat gat waar je in terecht gekomen bent
je wil dat hij jou verwend
Niet iedere keer de onmacht in je lijf
dat brengt alleen nog maar gekijf
Je ontspannen en alles los laten
mocht het dan nog niet baten
Ja dan ben je met alles te laat
sta je dan zeker morgen op straat
Geef je geest en lichaam de rust
want je bent totaal uit geblust
Als de rust in je lijf is gekomen
dan kun je pas weer dromen
Het gevoel nog een keer die berg beklimmen
nee daar zeker nooit aan beginnen
Uit je mening steeds direkt
ook al klinkt het nog zo gebekt
Het is mijn lichaam, lijf en geest
waar die heel slordig mee is geweest
Maar over alles valt te praten
vul je alle gaten
De berg is nu gemakkelijk te beklimmen
je ogen gaan nu zeker weer glimmen
18 Oktober 2006 Fredie
moet jezelf een plaatsje geven
Mijn onmacht is soms zo erg
dan lijkt het of beklim ik een berg
Die berg wordt steeds hoger
je mond steeds droger
Als je top dan hebt bereikt
je gevoel zich verspreid
Van onmacht in het leven
zelf helemaal staat te beven
Dan wordt het tijd iets aan je zelf te doen
anders ben je wel een oen
Leer er over te praten
stel orde op zaken
Klamp je vast aan dingen
alles staat op springen
Gil een keer heel hard
je bespaart jezelf dat gat
Dat gat waar je in terecht gekomen bent
je wil dat hij jou verwend
Niet iedere keer de onmacht in je lijf
dat brengt alleen nog maar gekijf
Je ontspannen en alles los laten
mocht het dan nog niet baten
Ja dan ben je met alles te laat
sta je dan zeker morgen op straat
Geef je geest en lichaam de rust
want je bent totaal uit geblust
Als de rust in je lijf is gekomen
dan kun je pas weer dromen
Het gevoel nog een keer die berg beklimmen
nee daar zeker nooit aan beginnen
Uit je mening steeds direkt
ook al klinkt het nog zo gebekt
Het is mijn lichaam, lijf en geest
waar die heel slordig mee is geweest
Maar over alles valt te praten
vul je alle gaten
De berg is nu gemakkelijk te beklimmen
je ogen gaan nu zeker weer glimmen
18 Oktober 2006 Fredie
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Donderdag, oktober 19, 2006 17:56 |
| wat een krachtig gedicht dat ons zoveel vertel over het leven heel mooi neergezet groetjes Dirk |
|
| fran92: | Woensdag, oktober 18, 2006 19:26 |
| heel erg mooi geschreven dit! liefs fran92 |
|
| moonwoman: | Woensdag, oktober 18, 2006 19:20 |
| goed omschreven door je... lieve groeten. |
|
| Windwhisper: | Woensdag, oktober 18, 2006 19:05 |
| Prachtig....graag gelezen... liefs |
|
| M@rcel: | Woensdag, oktober 18, 2006 18:53 |
| wat een prachtig gedicht Fredie heel,heel mooi Liefs M@rcel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fredie | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||